Huisgoden van de Krimp

De "Witte Flats" van Bisscheroux uit 1975, waar in 1976 de bewoners al spijt van hadden, die nu rijp zijn voor de sloop en als achtergrond dienden voor de Huisgoden van Cultura Nova. Je ziet de flats al wegzakken (Bron: Ryckheyt).

Heilust in Kerkrade-West krimpt. De Witte Flats in Heilust van de Heerlense architect Laurens Bisscheroux, gebouwd in 1975, gaan tegen de grond. Een jaar later, in 1976 stond in de pers: "De mensen wonen er liever niet. Er is een groot verloop, elke vier jaar wisselt de totale bevolking in flatgebouwen. Op die manier krijg je nooit een gemeenschapsleven in zo’n buurt. De zorg voor de omgeving is er niet of nauwelijks. Het verenigingsleven komt niet van de grond. De mensen hebben geen binding. En dan spelen er voortdurend kwesties over honden, die overlast bezorgen. En over de was die op zondag op het balkon hangt." Geschreven in 1976. Krimp en teruggang kondigen zich aan.
Exemplarisch voor de demografische, sociale en economische teloorgang van een nu desolaat ogend deel van Parkstad waar gisteravond (30-8-2012) de groep van toneelschrijver Peer Wittenbols zijn Huisgoden opvoerde. Op de locatie van de dichtgetimmerde Salviaflat waar de bewoners van de Gladiolenstraat tegenaan kijken. De cast speelt met populistische dialogen bewoners die afscheid nemen van de flat te midden van kringloopmeubilair: een homofiele kapper, een illegaal (mikpunt van de bewoners), een demente moeder met haar inwonende zoon die van een zangcarriere droomt (met lullig maar grappig gezongen Wouldn't it be nice van de Beach Boys), een zwanger meisje met haar werkloze ADHD-vriend, een halffailliete rijschoolhoudster verlaten door haar Ghanese vriend. Hoe bedenk je het. Allemaal weinig verrassende typetjes, stereotypisch gericht op zichzelf en tot het einde egoïstisch. De locatie is schitterend gekozen met een goede cast maar de personages zijn karikaturen. Het is een dun verhaaltje met clichématige volkse dialogen, risicoloze humor van de straat ontleend aan de rondborstige reality tv. Het zijn de laatste achterblijvers. Ze gaan naar nieuwe woningen. De verhuizing gaat niet door. Wittenbols is geen Ibsen. De beelden, overgangen en actiescènes zijn statisch, de opzet wat knullig en weinig verrassend. 

Krimp in Parkstad: op de achtergrond de dichtgetimmerde Salvia Flat, op de voorgrond het publiek in uitgereikte regenponchos, in het midden de spelers als bewoners en hun kringloopmeubels (Foto: J. von Grumbkow). Klik op foto om te vergroten.

Om het troostelozer te maken, daalt de temperatuur. De wind steekt op. Het gaat regenen. Er worden ponchos uitgereikt. Maar daardoor betovert de slooplokatie want je raakt gevangen in de ambities en prestigeprojecten van de woningbouwvereniging Spekholzerheide (voorganger Hestia) en van Limburgse politici, bestuurders en managers van nog niet eens zo lang geleden. Een kleine lokale tragedie met een lange geschiedenis, zoals er in Parkstad meerdere zijn, misschien meerdere komen want management en bestuur blijven van alle tijden, maar gisteravond op een bijzondere wijze verbeeld door Cultura Nova.