Meezingen met Sjef Hautvast

Drie Messiah-meezingers smeren hun kelen met een bekertje water enkele minuten voor de uitvoering. Ze zitten in de artiestenfoyer van de schouwburg Heerlen. De zanger rechts is oud-Rotarian Sjef Hautvast. Vervolgens van rechts naar links: Lucy Sweers en Ditte Merle. Ik had die dames ook al aangetroffen in een eerder meezingconcert in Schunck (klik) (Foto: J. von Grumbkow).

Het Combattimento Consort (klik) deed op de vroege zondagochtend van 25 november Heerlen aan, zodat de liefhebbers van de Messiah van Händel op het podium van de Limburgzaal konden meezingen. Maximaal 50 zangers en zangeressen mochten zich inschrijven. Natuurlijk met de nodige zelfstudie achter de rug. Om 10:00 uur begonnen de koorrepetities onder leiding van Onno van Ameijde (klik), een bekend koordirigent. Bas Schoonderwoerd kwam die zondagochtend in alle vroegte om vanuit de coulissen een paar foto's maken. 's Middags om 17:00 uur was de uitvoering voor publiek. Onno van Ameijde zong zelf mee want er waren te weinig tenoren. In de koorwereld is er een tekort aan tenoren en bassen. Het onderstaande YouTube-filmpje van het Hallelujah uit de Messiah is van het King's College Choir van Cambridge. Wat zij ten gehore brengen, klinkt bijna zo goed als die zondag in de Limburgzaal.

Geen kerst zonder het Hallelujah uit de Messiah van Händel. Dat vrolijke en hoopvolle Hallelujah vergeet je nooit meer als je het een keer gehoord hebt. Die Messiah is van 1741 en tot de dag van vandaag een tophit. De duur: tweeënhalf uur. We kwamen er met een drie kwartier genadig vanaf. Het Hallelujah is het bekendste deel van de Messiah. Er moet een keer een uitvoering zijn geweest bij de Grand National Celebration of Peace (klik) met 10.000 stemmen en een orkest van 500 leden.
Toen ik de artiestenfoyer binnenglipte, trof ik een aantal bekenden aan waaronder oud-Rotarian Sjef Hautvast. Sjef Hautvast: een stem die je uit duizenden herkent. Alleen al door die stem moet hij de eerbiedwaardige voorzitter zijn geworden van het Koninklijke Harmonie Orkest Heerlen (klik). Ik geloof dat hij ook voorzitter is of was van het Dierentehuis de Mijnstreek (klik). Hij heeft dus hart voor dieren. In zijn wilde jaren bracht hij het tot stadsprins van Heerlen (1985). Sjef Hautvast zei me dat hij al zes jaar met pensioen was, maar muzikaal steeds actief. 

De proclamatie van Prins Sjef I, oftewel Sjef Hautvast, van Carnavalsvereniging De Winkbülle in de Stadsschouwburg (Fotograaf Dries Linssen, foto ontleend aan Rijckheyt Heerlen). Klik om te vergroten.

De vrouw die mij gunstig gezind is, deed ook mee en had een weekje in de avonduren de altpartijen geoefend. Helaas een octaaf te laag. Dus dat werd hard werken op die zondagmiddag met een partituur vol met geel gemarkeerde altpartijen. De koordirigent liet het koor eerst vijf minuten ontspanningsoefeningen doen: zwaaien met je armen, "o- en a-klanken" uitstoten, ronddraaien met de schouders. Alle dames waren superactief, maar de heren bleven kaarsrecht als stijve harken staan, zo zei de vrouw die mij gunstig gezind is. Het werd misschien mede daardoor een prachtig concert van ongeveer een half uur. 

Messiah van Händel in Limburgzaal. Bovenste rij de vierde en vijfde van rechts de twee eerder genoemde meezingdames (Foto: J. von Grumbkow). Klik om te vergroten.

Dirigent Jan Willem de Vriend richtte zich tussen de bedrijven door tot het publiek. Hij is violist en artistiek leider van het Combattimento Consort (klik). Dit Combattimento Consort organiseert meezingconcerten en babyconcerten. Die babies spelen niet mee maar luisteren. Dat zou hun muzikale oor stimuleren. Van zijn Combattimento Consort zijn een aantal CD’s en radio- en televisieopnamen met het cijfer ‘Tien’ van het blad Luister (klik). Een paar dagen geleden kreeg hij de "Radio 4 Prijs" uitgereikt omdat hij op een bijzondere wijze en voor een breed publiek klassieke muziek maakt. De praatjes van die dynamische en beweeglijke man bleken onverwacht geestig en informatief. Een leuke kerel die alles expressief uitlegde en voordeed: tijdens de repetitie bleken de koorleden te moeten zingen als een rinkelende schoolbel of als een stel opfladderende duiven.

Dirigent Jan Willem de Vriend komt tussen de stukken door met anekdotes en wetenswaardigheden over de Messiah. Op de achterste rij derde van links, maar het lijkt tweede van links, zit voor de kenner met een loep: Sjef Hautvast. (Foto: J. von Grumbkow). Klik om te vergroten.

Rebecca Näff  niet in de wielen rijden

WK-wielrennen-2012 door Landgraaf op maandag 17/9/2012 (Foto: J. von Grumbkow)

Woensdag 19 september 2012 houdt "Jaarkind" Rebecca Näff (21 jaar) uit Liechtenstein een verhaal voor de club. Maar zijn de clubleden op tijd aanwezig? Vandaag kon ik de garage niet uit. Onze straat ligt in het parcours. Sport zit opnieuw dwars. Gelukkig weer een argument om een hekel te hebben aan sport. Woensdag is het Heerlense centrum afgesloten. Klik op deze link naar de bereikbaarheid van het centrum. Rebecca Näff logeert bij Maaike en Bas Schoonderwoerd, studeert fysiotherapie bij Zuyd, loopt stage bij (dacht ik) Luc Logister, waar ze dus in "goede handen" is, en ze schijnt een aardig woordje Nederlands te spreken. Laat Rebecca´s bijeenkomst niet in de wielen rijden door een wereldkampioenschapje snelfietsen.

Fellowship in actie

Fellowshipcommissie in een diepgaande discussie over het komende programma (Foto: Bas Schoonderwoerd). Klik om te vergroten.

Bas Schoonderwoerd mailt een actiefoto van de Fellowshipcommissie. Genomen op 5 september 2012  om circa 22:00 uur, waarschijnlijk met zijn iPhone-4 waarmee hij regelmatig wat speelt. Jan Stoot heeft het voorzitterschap van Schoonderwoerd overgenomen. Voor hem een uitgelezen moment om tussen borden en glazen zijn nieuwe tablet uit te proberen. Om op zeker te spelen noteren Monique Goedmakers en Hans van den Bongard met ouderwets pennetje waar het die vanavond over gaat. De kern van de commissie bestaat uit: Jan Stoot, Monique Goedmakers en Hans van den Bongard want zij hebben een positieve werkhouding. De rest van de commissie geeft zich over aan een multiculti-maaltijd van Chinese soepkommetjes, iets dat op een Provencaalse visschotel lijkt, Franse stokbroodjes, Italiaanse hapjes op een prikkertje (mozarella met tomaat?) en een bescheiden glaasje wijn. Gelukkig ligt naast ieder commissielid een menukaart en raakt niemand het spoor bijster. Oud-voorzitter Schoonderwoerd speelt nog steeds met zijn iPhone-4 en neemt per ongeluk een foto. Daarmee belanden we in het post-Schoonderwoerdtijdperk. Dat gaat opnieuw spannend fellowship opleveren.

Fuerza Bruta (super vet)

Fuerza Bruta (The Running Man) rent dwars door muur in Limburgzaal (Foto: J. von Grumbkow) Klik op foto om te vergroten.

We stapten gisteravond (30-8-2012) de Limburgzaal in. De uitgereikte oordopjes prop ik in mijn oren. Een ultiem disco-spektakel met continu dreunende bassen die je tot op het bot doen trillen. Je beendergestel slaat automatisch aan het dansen of op tilt. Het gaat over niets, zei Bas Schoonderwoerd, maar het is wel spectaculair, zegt hij ook. Het toneel schuift het publiek in en duwt het langzaam opzij. Het publiek beweegt mee met het schuivende toneel. Daarop een loopband die een wit geklede man doet rennen en waar tafels en stoelen vanaf rollen en andere spelers achterwaarts vanaf vallen. De Running Man wordt beschoten en gaat dwars door een muur.  

Een doek daalt als een vuur over het publiek en zwaait langzaam over de koppen heen en weer (Foto: J. von Grumbkow) Klik op foto om te vergroten.

Er daalt een roze doek naar beneden en zwaait langzaam over het publiek heen en weer waardoor alles in brand staat. De spelers gaan het publiek door en trekken het mee in hun opzwepende dansen. 

Als even het licht aangaat gaan de dansers door het publiek, pikken willekeurig enkelen eruit en nemen deze mee naar stellages waar de dans verder gaat (Foto: J. von Grumbkow). Klikken om te vergroten.

Er zijn geen zitplaatsen. Iedereen staat. Het publiek moet bewegen. Het duurt een uur. Je bent meespeler in snel opeenvolgende scènes. De roze doek gaat weer omhoog. 

De spelers vallen van een muur in het publiek (Foto: J. von Grumbkow) Klik op foto om te vergroten.

Er vallen spelers van een hoge muur naar beneden het publiek in. Anderen gooien met tafels en stoelen. Stukjes papier blazen door het publiek. De volgende ochtend liggen er kleine verdwaalde stukjes op mijn kussen. Een enorm zwembad daalt neer op het bewegende publiek. Het publiek houdt de doorzichtige bodem met gestrekte armen omhoog. 

Een zwembad daalt naar beneden. Het publiek houdt het zwembad met gestrekte armen omhoog. Je kan de zwemsters voelen door het zware plastic van de bodem (Foto: J. von Grumbkow) Klik op foto om te vergroten.

Je raakt de zwemmende dansers aan. Je kijkt in hun gezicht. Zij kijken jou met verbazing aan, ze zwemmen weer voorbij en zijn verdwenen. Op nieuw komt er een golf zwemsters voorbij. Mijn oordopjes gaan uit, maar buiten dreunt het nog. "Super vet" hoor ik. Inderdaad: super vet en nog deze week op Cultura Nova.

Peer Gynt met uien

Links de jonge en rechts de oude  Peer Gynt, dus gespeeld door twee spelers (Foto ontleend aan de folder van het Zuidelijk Toneel) 

Cultura Nova zit in de laatste dagen. Gisteravond (dinsdag 28 augustus 2012) was de laatste try-out van het Zuidelijk Toneel: Ibsens Peer Gynt. Bas Schoonderwoerd zei dat je Ibsens verhaal moet kennen om deze voorstelling op het voormalig Philipsterrein (nu C-Mill Businesspark) te snappen. Maar zonder voorkennis blijft de voorstelling tot de laatste seconde (van de meer dan 2 1/2 uur) intrigeren. De oude Peer Gynt houdt in zijn hand een ui. Die ui dat is zijn Zelf. Pellend werpt hij schil voor schil van zich af. Steeds sneller en steeds geagiteerder. Elke schil symboliseert iets wat hij in zijn meeslepend leven als fantast en egoïst heeft meegemaakt. Handelaar in slaven en verkoper van bijbels. In de zaal ruiken we op de tweede rij die schillen. Het enorme toneel beweegt langzaam onder enorme plastic zak met daaroverheen duizenden stukjes witte lappen. De spelers houden zich overeind tegen een windmachine. De oude Peer Gynt plengt geen uientranen. Die ui heeft waarschijnlijk 30 minuten in het koude water gelegen; tip van oma. De ui heeft geen kern. Een ui bestaat alleen uit schillen. Het leven: veel schillen zonder kern. Dus nooit een serviceclub pellen want dan blijven alleen uientranen over. In de schillen zitten motto's als: "Wees niet jezelf, maar wees jezelf ten bate van jezelf" en "Ga om de problemen heen, ga er niet dwars doorheen, omzeil ze". Wijsheden waar mensen geen zelf, geen ziel hebben. Het was de laatste voorstelling in Heerlen van Peer Gynt: geen uitjes en geen nutteloos gepel meer, maar Cultura Nova (klikken!) is nog niet teneinde.  

Wasknijpers, gepruttel
en een blog

Wil & José Pécasse voor de trap van de Limburgzaal (Foto: J. von Grumbkow) Klik op foto om te vergroten.

José Pecasse beklom zaterdagmiddag 11 augustus 2012 de langste trap van Nederland om op de Wilhelminaberg (Snow World) de London Brass van het Orlando Festival aan te horen. Wil Pécasse hield het op een ommetje met de fiets. Op de berg waaiden de partituren van de houders. Jammer genoeg zaten José's wasknijpers in haar fietstas beneden, 508 traptreden lager (volgens José zijn het 520 treden). Gisteravond (16 augustus) staat José Pecasse opnieuw voor een trap maar nu met Wil Pécasse. De trap voert naar de Limburgzaal (Schouwburg Heerlen) waar tubaïst Oren Marschall improviseert op een compositie van Oene van Geel van Zapp4. Klik op de rode link!

Oren Marschall, de Jimi Hendrix van de tuba (Foto: J. von Grumbkow). Klik op foto om te vergroten.

Oren Marschall hoort bij de crème de la crème van de koperblaaswereld. Als lid van de London Brass zag hij zijn partituur bijna van de Wilhelminaberg waaien (José was immers haar knijpers vergeten), maar nu in de Limburgzaal folteren zijn vingers de drie ventielen. Hij zoekt nieuwe klanken. Hij omsluit met zijn lippen het mondstuk om de tuba in zijn geheel in te slikken. Een snel laag ritme met veel zwaar geknor, obscuur geblaf, en donker gepruttel. Oren Marschall wordt de Jimi Hendrix van de Tuba genoemd. Die middag liepen we Bas Schoonderwoerd tegen het lijf. Hij zei dat hij een blog was begonnen: "Blogs, daar kunnen we niet meer omheen!" Dat wordt dus nog meer gepruttel, gebroebel en geborrel vanuit de schouwburg, maar voorlopig is Bas' blog braaf en zakelijk.
(Klik op de rode links)